آستان حضرت دوست

پاییز می رسد که مرا مبتلا کند

با رنگ های تازه مرا آشنا کند

 ●

پاییزمی رسد که به مانند سال پیش

راز درخت باغچه را برملا کند

● 

او قول داده است که امسال از سفر

اندوه های تازه بیارد ... - خدا کند ! -

● 

او می رسد که باز هم عاشق کند مرا

او قول داده است و باید وفا کند

 ●

او نیز عاشق است و راهی نمانده است

جز این که روز و شب بنشیند دعا کند ...

●

شاید اثرکند و خداوند فصل ها

یک فصل را به خاطر اوجا به جا کند

 ●

- تقویم خواست ازتو بگیرد بهار را

تقدیر خواست راه شما را جدا کند -

● 

خش ... خش ... صدای پای خزان است ! یک نفر

در را به روی حضرت پاییز وا کند !

 

دوباره شعر مرا می برد به مهمانی
به کوچه های قشنگ تو با غزل خوانی
●
به کوچه های قشنگی که خاطرات تو بود
و خاطرات قشنگی که خوب می دانی
●
قشنگ مثل غزل های بی مغازله ات
و درک مبهم من از سکوت وحیرانی
●
دو باره باز شب من قشنگ تر شده است
"ز آیه های نگاهم ببین چه می خوانی"
●
امید جاری دل های بی قرار تویی
چه آرزوی قشنگی چه فصل پایانی!

 

بنشین برایت حرف دارم در دلم غوغاست

وقتى که شاعر حرف دارد آخر دنیاست

●

شاعر بدون شعر یعنى لال! یعنى گنگ

در چشم هاى گنگ اما حرف دل پیداست

●

با شعر حق انتخاب کمترى دارى

آدم که شاعر مى شود تنهاست یا تنهاست

●

هرکس که شعرى گفت بى تردید مجنون است

هر دخترى را دوست مى دارد بدان لیلاست

●

هر شاعرى مهدى ست یا مهدى ست یا مهدى ست

هر دخترى تیناست یا ساراست یا رى راست

●

پروانه ها دور سرش یکریز مى چرخند

از چشم آدم ها خل است از دید من شیداست

●

در وسعتش هر سینه داغ کوچکى دارد

دریا بدون ماهى قرمز چه بى معناست

●

دنیا بدون شاعر دیوانه دنیا نیست

بى شعر، دنیا آرمانشهر فلاطون هاست

●

من بى تو چون دنیاى بى شاعر خطرناکم

من بى تو واویلاست دنیا بى تو واویلاست

●

تو نیستى و آه پس این پیشگویى ها

بیخود نمیگفتند فردا آخر دنیاست

●

تو نیستى و پیش من فرقى نخواهد کرد

که آخر پاییز امروز است یا فرداست

●

یلداى آدم ها همیشه اول دى نیست

هرکس شبى بى یار بنشیند شبش یلداست

خوشم با شمیم بهاری که نیست
غباری که هست و سواری که نیست
●
به دنبال این ردّ خون آمدم
پی دانه های اناری که نیست
●
مگردید بیهوده ای همرهان
به دنبال آیینه داری که نیست
●
به کف سنگ دارم ولی می دوم
پی شیشه های قطاری که نیست
●
تهمتن منم تیر گز می زنم
به چشمان اسفندیاری که نیست
●
دوفصل است تقویم دلتنگی ام
خزانی که هست و بهاری که نیست...