آستان حضرت دوست

آن‌جا که شعر در کف نامردمان رهاست،
موعود من! صدای تو عاشق‌ترین صداست

●
این جغدهای خفته، که آواز شوم‌شان
در ژرفنای تیره و خاموش شب رهاست،

●
باور نمی‌کنند که چشمان روشنت
دیری‌ست قبله‌گاه تمام ستاره‌هاست

●
من می‌شناسمت، دل غمگین و خسته‌ات
با درد با غرور ترک‌خورده، آشناست،

●
آری تو آن درخت کریمی که دست‌هات
عمری‌ست آشیانه‌ی گرم پرنده‌هاست

●
آخر چگونه در گذر بادهای تند
می‌ایستی که قامت سبز تو تا خداست؟

●
من از هجوم دشنه‌ی شب زخم خورده‌ام
پس مرهم نگاه اهورایی‌ات کجاست؟

تمام هستی‌ام، آوازهای جاری توست
بخوان ترانه دلم مست بی‌قراری توست

●
نهال کوچک شعرم که غرق پاییز است
طراوتش زِ نفس‌های نوبهاری توست

●
تویی که شور شکفتن به شعر من دادی
و آب و سبزه و آیینه، یادگاری توست

●
نگاه کن چه صبورم، چه بی‌صدا ای عشق
که روی شانه‌ی من زخم‌های کاری توست

●
ولی هنوز پُر از شور شعر و آوازم
هنوز این لب شیرین‌سخن قناری توست

مرا به سفره‌ی آواز خویش مهمان کن
به یک اشاره شب تیره را چراغان کن

●
شکسته دشنه‌ی مردان، دلاوران مُردند
سوار فاتح خورشید! عزم میدان کن

●
هنوز در تب فریاد، هم‌صدای توام
به سِحر حنجره برخیز و باز توفان کن

●
تو از نژاد سحرزادگان این خاکی
برای زخم شب تیره، فکر درمان کن

●
رفیق روشن آیینه! تشنه‌ی نوریم
بیا و خلوت ما را ستاره‌باران کن

●
سکوت می‌کُشدم، شعر تازه‌ای بسرای
و این قناری خاموش را غزل‌خوان کن

●
دلم برای صدایت بهانه می‌گیرد
مرا به سفره‌ی آواز خویش مهمان کن

مردی که بر فراز زمان ایستاده است
غمگین‌ترین مسافر تنهای جاده است

●
شب در عبور، جاده پُر از وحشت و هراس
اما هنوز مرد مسافر، پیاده است

●
او را به شب چه کار و به این ابرهای تار؟
او چون نگاه آینه‌ها صاف و ساده است

●
مستی گرفته خوشه‌ی انگور از لبش
«هم‌راز عشق و هم‌نفس جام باده است»

●
دیگر چه جای غم که نهال جوان من
چون کوه در هجوم خزان ایستاده است

●
تنها نه ایستاده که در بارش خزان
چون شاخسار سبز غزل، غنچه داده است

●
با بال‌های خسته به خورشید می‌رسد
پرواز روشنش به من این مژده داده است