آستان حضرت دوست

چند این شب و خاموشی؟ وقت است که برخیزم
وین آتش خندان را با صبح برانگیزم
●
گر سوختنم باید افروختنم باید
ای عشق یزن در من کز شعله نپرهیزم
●
صد دشت شقایق چشم در خون دلم دارد
تا خود به کجا آخر با خاک در آمیزم
●
چون کوه نشستم من با تاب و تب پنهان
صد زلزله برخیزد آنگاه که برخیزم
●
برخیزم و بگشایم بند از دل پر آتش
وین سیل گدازان را از سینه فرو ریزم
●
چون گریه گلو گیرد از ابر فرو بارم
چون خشم رخ افزود در صاعقه آویزم
●
ای سایه ! سحر خیزان دلواپس خورشیدند
زندان شب یلدا بگشایم و بگریزم

درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند 

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

● 

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کشد

کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

● 

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار 

دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

● 

گذر گهی ست پر ستم که اندر او به غیر غم 

یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

● 

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود 

که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند

● 

چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته ات ؟

برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

● 

نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست 

اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

هوای روی تو دارم نمی گذارندم 

مگر به کوی تو این ابرها ببارندم

●

مرا که مست توام این خمار خواهد کشت 

نگاه کن که به دست که می سپارندم

● 

مگر در این شب دیر انتظار عاشق کش

به وعده های وصال تو زنده دارندم

● 

غم نمی خورد ایام و جای رنجش نیست 

هزار شکر که بی غم نمی گذارندم

● 

سری به سینه فرو برده ام مگر روزی

چو گنج گم شده زین کنج غم برآرندم

● 

چه باک اگر به دل بی غمان نبردم راه 

غم شکسته دلانم که می گسارندم

● 

من آن ستاره ی شب زنده دار امیدم 

که عاشقان تو تا روز می شمارندم

● 

چه جای خواب که هر شب محصلان فراق 

خیال روی تو بر دیده می گمارندم

● 

هنوز دست نشسته ست غم ز خون دلم 

چه نقش های که ازین دست می نگارندم

● 

کدام مست ، می از خون سایه خواهد کرد 

که همچو خوشه ی انگور می فشارندم

زین پیش، از پس و پیش زلف دو تا مگستر
در پیش پای دل ها، دام بلا مگستر
●
تا کی کنی پریشان، دل های مبتلا را
آن خرمن بلا را، پیش صبا مگستر
●
بر پای مرغ مألوف، کس رشته می نبندد
دام فسون خدا را، بر آشنا مگستر
●
من خود به خواهش خویش، سر در پی ات نهادم
دستان مساز و دامم در پیش پا مگستر
●
چون شب سیاه کردی، بر سایه روز روشن
بر آن مه دو هفته، زلف دو تا مگستر